CİHAN DEMİRCİ
Temmuz ayı mizahçılar için hüzünlü bir aydır. Her ne kadar 5 - 10 Temmuz'larda Nasreddin Hoca Akşehir'de anılsa da; 6 Temmuz 1995'te Aziz Nesin yitip gitmiştir, 7 Temmuz 1993 Rıfat Ilgaz'ın aramızdan ayrılış günüdür. Daha yakın zamanlara gelelim. 22 Temmuz 2004 Necati Abacı'nın, 26 Temmuz 2004 ise büyük usta Oğuz Aral 'ın ayrılık günleridir. 2007'nin Temmuz'una gelince, biz karikatürcüler bu kez daha başka türlü acılar yaşayarak girdik bu aya. Önce Posta gazetesinin tek çizeri olan Erdal Alay istifa ettirilip işten çıkarıldı, hemen ardından Radikal gazetesinin tek muhalif sesi Emre Ulaş arkadaşımızın işine son verildi.
"İktidar yanlısı" çizerler isteniyor
Rezil mi rezil günlerden geçiyoruz. Medyada muhalif sesler bir bir yok ediliyor. Doğan medya topluluğunda kala kala acaba kaç 
karikatürcü kaldı dersiniz?.. Özellikle muhalif mizahın, yani mizahın gerçek sesi artık kısılmıyor, toptan kesiliyor. Belli ki medyamız artık "Salih Memecan" örneğinde olduğu gibi "iktidar yanlısı" çizerler istiyor. İktidarı övüp muhalefeti eleştirecek, güçlüden yana olacaksınız ki işinizden atılmayın, hatta büyüdükçe büyüyün, bir bakmışsınız karınız ya da en yakın akrabanız AKP'den milletvekili bile olmuş. Tabii bir de Amerika'da yaşamak, ABD borazancısı olmak gerekiyor. Ara sıra ABD'den buraya gelip ahkam keseceksiniz, sonra da çizdiklerinizle 'Sizinkiler' filan diyerek zavallı çocukları kandıracaksınız. Günün hem egemen, hem de TMSF ellerine 
düşmüş medyasında karikatürcüden de iktidar olması isteniyor. Güce tapmayana hayat hakkı yok artık! Oysa karikatürcüden iktidar olmaz demekten dilimizde tüy bitti. Bu kez de gelin tersten söyleyelim şunu: İktidar olan karikatürcü olamaz.
'Muhalif mizah'a sahip çıkmak
Günün medyasında istenen budur. İşte bu yüzden 2007'nin Temmuz'u biz karikatürcüler, mizahçılar için daha da hüzünlü bir hal aldı. Birbirimizden kopuk kopuk yaşayıp günü kurtarma derdi taşıdığımız sürece bu yok ediliş sürecek. Zaman, medyada gerçek karikatür ve gerçek mizah tamamen yok edilmeden "muhalif mizah" a sahip çıkmanın, ses vermenin, birleşip tek yürek olmanın zamanıdır. Yoksa yakında mizah ve karikatür Cumhuriyet gazetesinin dışında tamamen "tarih" olacak, "Damdaki Mizahçı" zamanında demişti demeyin!.